Prewencja nie działa? Należy przygotować się na najgorsze.

Wypadki związane ze środowiskiem pracy, stanowią poważne koszty dla zakładu pracy. Zatrzymanie linii produkcyjnej to duże koszty per minuta i gigantyczne per godzina. Wstrzymanie całego procesu od dostarczenia materiałów na halę produkcyjną, poprzez wytworzenie gotowego produktu, do dostarczenia go do klienta końcowego, stanowi bardzo poważny problem. Uruchomienie całego procesu ponownie bez znacznych strat w płynności jest często, trudne i kosztowne, czasem wręcz niemożliwe. W przypadku przedsiębiorstw handlowych i transportowych, problem ma inną strukturę, ale tą samą podstawę. Mianowicie klient nie otrzymuje produktu na czas. Bez względu na to czy klient jest hurtowy czy detaliczny, problem jest poważny. Koszty związane ze stratami płynności to jedno a wydatki związane z czynnikiem ludzkim to zupełnie osobny aspekt. Choroby zawodowe i para zawodowe, uszkodzenia ciała i zgony spowodowane wypadkami, stanowią problem dla zakładu pracy, rodzin i wreszcie samych poszkodowanych.

Jak w takim razie działać gdy nie zdołaliśmy uniknąć zdarzenia wypadkowego, kiedy zawiodą środki ochronne, system szkoleń, organizacja pracy, wreszcie zostanie chwilowo zaburzona percepcja samego pracownika. Doszło do zdarzenia, jakie kroki podjąć natychmiast. Otóż zanim podejmiemy działania, powinniśmy mieć przygotowane zaplecze, a to jak wiadomo należy przygotować jeszcze na etapie wdrażania prewencji.

Jakie elementy będą wchodziły w zaplecze ratownika i zakładu pracy:

a/ Prawidłowo przygotowane i regularnie kontrolowane punkty pierwszej pomocy; oraz ludzie, którzy owe punkty obsłużą w razie potrzeby (punkty pierwszej pomocy winny zawierać: sprzęt medyczny, środki ochronne dla ratowników, wyposażenie pozwalające na wygrodzenie strefy 0, wyposażenie specjalistyczne – dostosowane do specyfiki zagrożeń występujących w zakładzie pracy;

b/ Procedura zabezpieczenia miejsca zdarzenia (pod względem bezpieczeństwa ratowników [aby nie doprowadzić do eskalacji skutków zdarzenia] i prawnym [policja, PIP, dochodzenie powypadkowe]);

c/ Procedura powiadamiania przełożonych i odpowiednich służb ratowniczych (numery telefonów, dostęp do aparatów telefonicznych, osoby które prawidłowo poinformują zawodowych ratowników o zdarzeniu oraz zawiadomią służby ochrony „na bramie”).

Dobrze gdy działaniami kieruje osoba leader, która wie co należy robić, zna rozkład zakładu pracy; wie gdzie znajdują się punkty pierwszej pomocy, gaśnice, telefony, droga pożarowa, w jaki sposób działają kurtyny przeciwpożarowe itp. Leaderem powinien podczas działań zostać ktoś z drużyny Rescue bądź Fire teamu[1].

Kolejną kwestią są:

a/ Specyfika warunków pracy w magazynach: Ruch kołowy, wysokie regały, wąskie „gardła”, które mogą powstawać, gdy do wypadku dojdzie na drodze komunikacyjnej, często niedoświetlone przejścia i bramy, różnice natężenia oświetlenia w świetle bram wjazdowych prowadzących bezpośrednio na zewnątrz pomieszczeń,

b/ Wypadki do których najczęściej dochodzi w przestrzeniach magazynowych: Przygniecenia, pochwycenia, zmiażdżenia, upadki z wysokości.

Każde miejsce i zagrożenie wymaga często odrębnej oceny sytuacji i wybrania, bądź ustalenia procedury postepowania.

Kolejność działań po wystąpieniu zdarzenia:

a/ Ocena sytuacji (Obejść miejsce, obejrzeć teren, przygotować plan działania z uwzględnieniem możliwości: organizacyjnych, technicznych i ludzkich),

b/Zabezpieczenie miejsca zdarzenia (pod względem zarówno bezpieczeństwa ratowników i poszkodowanych oraz zabezpieczenia ewentualnych dowodów i przyczyn powstania wypadku),

c/ Udzielenie pierwszej pomocy przed medycznej (po uwzględnieniu miejsca zdarzenia, czynnika urazo gennego, uszkodzeń ciała, ilości poszkodowanych etc.),

d/ Powiadomienie służb ratowniczych (podanie adresu [bramy wjazdowej/klatki schodowej/kodu wejściowego/powiadomić ochronę na bramie/wysłać człowieka, który pokieruje służby do miejsca zdarzenia], liczba i stan poszkodowanych, wiek, płeć, podać numer zwrotny, odłożyć słuchawkę po wyraźnym poleceniu dyspozytora),

e/ Oczekiwanie na pomoc specjalistyczną i opieka nad poszkodowanymi (opieka fizyczna i psychiczna, rozmowa często pomaga w równej mierze co profesjonalna pomoc),

f/ Powiadomienie pracodawcy (telefonicznie powiadomić pracodawcę, przedstawiciela pracodawcy lub managera; o rodzaju i miejscu zdarzenia, poszkodowanych, stratach materialnych, środkach technicznych i zasobach ludzkich, potrzebnych do zabezpieczenia miejsca),

g/ Przekazanie poszkodowanego (-ych) służbom specjalistycznym (przekazanie służbom medycznym informacji o stanie poszkodowanych, opaskach uciskowych, numerach ICE[2] oraz innych informacji, które mogą okazać się pomocne podczas ratowania życia),

h/ Oględziny miejsca zdarzenia (pod względem przygotowania dokumentacji powypadkowej, zdjęcia, filmy),

i/ podjęcie działań naprawczych (zalecenie powypadkowe, w razie potrzeby od razu wdrażane w życie.

[1] Rescue team – wewnętrzna służba ratownicza, składająca się z odpowiednio wcześniej wybranych i permanentnie szkolonych pracowników. Fire team – j.w. lecz grupa zajmuje się zagrożeniami pożarowymi. Najczęściej obie grupy łączy się razem.

[2] ICE – numer telefonu do najbliższych osób, które należy powiadomić w razie wypadku (takie osoby często wiedzą o schorzeniach i uczuleniach poszkodowanego – taka wiedza może uratować życie). Najczęściej jest to najbliższa rodzina, partnerzy życiowi albo przyjaciele. Taki numer warto wprowadzić do własnego telefonu: ICE1…,ICE2 etc.